Rond kwart over vijf vanochtend kan ik vanuit mijn slaapplaats de Lindi
weer zien. Mijn lijf doet pijn van het hangen over de banken in de autobus. De
vrouwen zijn buiten al een uur in de weer houtskoolvuurtjes en grote pannen. Hoe
lang hebben zij kunnen slapen? Ik zoek snel mijn spullen bij elkaar en ga op
zoek naar Okke. Hij ligt nog steeds met gesloten ogen op 'zijn' wiebelende plank.
'Het wordt licht!'. Ik heb de duisternis overwonnen en ik voel me
herboren.
Een paar uur later sta
ik aan de overkant van de Lindi en heb mijn camera in de aanslag. Onze
autobus van Na Ngolu Coach waarmee we onderweg zijn, is aan de overkant net op
de veerboot gereden. Okke en ik hebben vanochtend rond acht uur al
de overtocht gemaakt. De autobus paste toen niet meer op de veerboot met drie
auto's en tientallen mensen.
Van links
zie ik een terreinwagen aankomen met in de laadbak vier mannen met wapens. Hun
gezichten zijn bedekt met bivakmutsen en zonnebrillen. In één beweging stop ik
de camera in de tas. Ik voel de spanning in mijn buik. De mensen om me heen
reageren er niet (zichtbaar) op. De terreinwagen rijdt de wachtende auto's
zonder aarzeling voorbij en wordt vooraan opgesteld. De mannen springen uit de
terreinwagen en nemen om de wagen posities in. In de tussentijd is een andere
auto aangekomen. De deuren gaan open en een grote man in witte soutane stapt
uit. Dit moet de bisschop van Buta zijn, denk ik. We hebben al veel verhalen
over hem gehoord. André loopt naar hem toe en wenkt ons. We schudden handen. Wanneer
André de bisschop vertelt dat ik met de mountainbike tot in Liguga ben geweest,
blijkt dat hij dat al weet. De tamtam gaat snel, zeker in Congo...
Gisterochtend zijn we gaan kijken naar de autobus die vast zat in de
modder. Ik filmde en maakte foto's van de pogingen om de autobus met een
vrachtwagen en tractor uit de gaten in de weg te trekken. Er was volop publiek.
Een deel stond op de vrachtwagen om deze extra gewicht te geven. Twee mannen
met witte overhemden, broek in de vouw en gepoetste schoenen, stonden te kijken.
Het is alsof ze het ruiken. Het was wel erg toevallig dat
de veiligheidsdienst hier opdook... Werden we gevolgd op onze
reis? Toen ik langs de autobus liep en het tafereel filmde, kwam één van
de twee naar me toe. Ik deed net alsof ik niet begreep wat hij zei. Het was
vruchteloos. Ik werd gesommeerd om alle foto's en films over de autobus in de
modder te verwijderen. En over mijn schouder werd meegekeken of ik het ook wel
echt deed. Ik werd boos. Alsof de wereld in shock zal zijn van een vastzittende
autobus in Congo! Dat je in Congo niet alles kan zeggen en schrijven is
bekend en ik nam me voor om dit voorbeeld zeker wereldkundig te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten